می‌شـناسند تو‌ را اهـلِ ولا اِبنِ ‌رئـوف            می‌رسد از درِ این خانه عطا ابن رئوف

بابِ حاجاتِ خلایق شدنت شُهـره شده            پس دخیل اند همه شاه و گدا ابن رئوف

تو«جوادی» و کرم از کرمت بُهت زده            وَ تَـصّدق بـده در راهِ خـدا ابن رئوف

قسم ت می‌دهم امشب به غریب الغربا            نظری! نائبِ بر حقِّ رضا ابن رئوف

نهمین آینه‌ای!پاک و زلالی چون رود            پاک کن، پُر شدم از جرم و خطا ابن رئوف

کوهی از درد شدم منتـظرِ یک نگهـم            با نگـاهی بـده دارو و دوا ابن رئـوف

اسمِ زیبایِ تو مضمونِ غزلها شده است            می‌نـویـسـند تـمـامِ شـعـرا ابـن رئـوف

صـله‌ای آخـرِ مـدّاحیِ من لـطـف نـمـا            اهلِ این روضه رسان کرببلا ابن رئوف

نعـمتِ اشک بـده تا بـشـوم پُـر روزی            بده بر حال دلم شور و نوا ابن رئوف